Chcąc sprawić mamie prezent urodzinowy, latem 1953 postanowił nagrać dla niej płytę w studiu należącym do Sama Phillipsa, właściciela wytwórni Sun Records[23][18]. Ostatecznie nagrał na taśmie piosenki „My Happiness” i „That’s When Your Heartaches Begin”[23]. Jedna z kopii taśmy – za sprawą Marion Keisker, która kontrolowała przebieg nagrań – trafiła do Phillipsa[23]. Producent początkowo nie zainteresował się nagraniami Presleya, on sam nagrał na własny użytek kolejne piosenki – „Casual Love Affair” i „I’ll Never Stand in Your Away”[25][18]. W lipcu na zaproszenie Phillipsa nagrał utwór „Without You”, nie wzbudzając jednak entuzjazmu producenta[26]. Podczas tej samej sesji zaczął parodiować sposób śpiewania Deana Martina, Billy’ego Eckstine’a i Billa Haleya, czym zachęcił Phillipsa do zaaranżowania mu spotkania z gitarzystą Scottym Moore’em, z którym wkrótce zaczął występować w klubach[27]. Chcąc poprawić sobie humor w przerwie podczas kolejnej sesji, zorganizowanej w lipcu 1954, zaczął grać na gitarze utwór Arthura Crudupa „That’s All Right, Mama”, co Phillips niezwłocznie zaczął nagrywać[28][29]. Trzy dni później DJ Dewey Phillips puścił nagranie w swoim programie Red, Hot, and Blue[30]. Słuchacze dzwonili do studia, żeby dowiedzieć się, kto jest wykonawcą piosenki, a wielu odbiorców uważało go za czarnoskórego[31]. 19 lipca wydał debiutancki singiel „That’s Alright (Mama)/Blue Moon of Kentucky”, który pod koniec miesiąca dotarł do trzeciego miejsca na liście Memphis Country Music[28]. 10 sierpnia w Overton Park Shell Auditorium zagrał swój pierwszy koncert, na którym został przychylnie przyjęty przez publiczność[28]. We wrześniu odbył kolejną sesję nagraniową, podczas której zarejestrował piosenki – „Good Rockin’”, „Tonight”, „I Don’t Care If the Sun Don’t Shine”, „Uncle Pen” i „Just Because”[10]. W tym samym miesiącu wystąpił w Grand Ole Opry w Nashville, jednak tym razem został wygwizdany przez konserwatywną widownię, która była zszokowana ekspresją i ruchami scenicznymi Presleya[28]. Rok zakończył kolejnymi sesjami dla Sun Records, podczas której nagrał utwory – „Oakie Boogie”, „Tomorrow Night”, „Milkcow Blues Boogie”, „You’re a Heartbreaker”, „My Baby’s Gone” i „I’m Left, You’re Right, She’s Gone”[32].
Wraz z upływem czasu Presley stał się popularniejszy między Tennessee a zachodnim Teksasem. W styczniu i lutym 1955 odbył sesje nagraniowe dla Sun Records, podczas których zarejestrował m.in. piosenki „I’ll Never Let You Go”, „Baby, Let’s Play House” i „Mystery Train”[23]. W międzyczasie promotor Bob Neal podpisał oficjalny dokument współpracy z artystą i skupił na nim uwagę pułkownika Toma Parkera, który umożliwił mu występy podczas lutowej trasy koncertowej swojego innego podopiecznego, Hanka Snowa[33]. W lipcu odbył ostatnią sesję dla Sun Records, podczas której powstały piosenki „I Forgot to Remember to Forget” i „Trying to Get to You”, a w sierpniu odnowił umowę z Nealem[34], a Parker został jego menedżerem i promotorem[35]. Grupa utrzymywała obszerny harmonogram trasy koncertowej przez drugą połowę roku[36]. Akompaniowali mu gitarzysta Scotty Moore i basista Bill Black[37].
Podczas zjazdu Country Disc Jockey na początku listopada Presley był określony mianem najbardziej obiecującego męskiego artysty roku[38], a kilka wytwórni płytowych – w tym Atlantic Records i RCA Victor – wyraziło chęć podpisania z nim kontraktu[39]. 21 listopada Parker i Phillips zawarli umowę z RCA Victor na sumę 40 tys. dolarów[40]. Presley w wieku 20 lat ciągle był małoletni, przez co kontrakt był podpisany przez jego ojca[41]. Phillips wówczas zrzekł się praw do twórczości Presleya, podobnie jak sam artysta, dlatego biografowie często uznają zawartą z Parkerem umowę za „najgorszy kontrakt stulecia”, który spowodował, że Presley stał się komercyjnym produktem kosztem bycia autentycznym artystą[42]. Pod koniec grudnia tego samego roku wytwórnia stale reklamowała swojego nowego wykonawcę, a do końca miesiąca wydała ponownie większość nagrań z Sun Records[43].